همه انسانها صرف نظر از جنسیت (زن و مرد)، نژاد (آریایی، سامی، مغول و...) رنگ (سیاه، سفید، زرد و ...) و دیگر تفاوتهای  زیست محیطی و مردم شناختی از یک توانایی ویژه به نام «قوه نطق» یا «قوه بیان» برخوردارند.

خداوند بزرگ در آیات آغازین سوره الرحمن به اعطای این قوه به نوع بشر اشاره فرموده اند (علمه البیان) انسانها با دارا بودن این ویژگی می توانند پس از تولد و وارد شدن به جوامع مختلف، در همان سالهای اولیه کودکی اصلی ترین نظام ارتباطی همان جامعه را بیاموزند و با همه پیچیدگی هایی که در این نظام دیده می شود به کاربرد و ادراک آن تسلط یابند این اصلی ترین نظام ارتباطی جوامع انسانی «زبان» نام دارد. همه ی انسانها بدون توجه به زبان پدر و مادر خود، در هر جامعه زبانی که قرار بگیرند با استفاده از موهبت الهی قوه بیان که در وجود آنان به ودیعه گذاشته شده است زبان همان جامعه را می آموزند برای مثال، یک کودک چینی اگر در کشوری فارسی زبان و یک کودک روسی در کشوری فرانسوی زبان قرار بگیرد، بدون توجه به زبان ملی خود، به ترتیب به زبانهای فارسی و فرانسوی مسلط می شوند معنای تسلط به یک زبان به طور ساده تسلط یک شخص به نظام آوایی، واژگانی، نحوی، معنایی، کلامی و منظور شناختی آن زبان است. زبان یک پدیده انتزاعی و در نتیجه ذهنی است هر شخص می تواند از این توانش ذهنی خود استفاده کند و با حرکت از ساخت انتزاع به عالم واقعیت از زبان خود به صورت «کنش گفتاری» (گفتن و شنیدن) یا به صورت «کنش نوشتاری» (نوشتن و خواندن) در امر ارتباط و انتقال یا دریافت پیام سود ببرد بنابراین می توان گفت «قوه نطق یابیان» یک ویژگی است که همه انسانها از آن برخور دارند و تبلور این قوه به صورت «زبان» های مختلف بشری (حدود چهار تا پنج هزار زبان) دیده می شود که اکثر این زبانها به صورت گفتاری و تعدادی از آنها (صدها زبان) به صورت گفتاری و نوشتاری به شکل علمی در جوامع انسانی تجلی می یابد. (دکتر بهمن زندی 1383)    خواندن یکی از ارکان بصری و مهارت دریافت زبان، از قوی ترین راههای کسب اطلاعات و ابزار مناسبی برای تعامل اجتماعی است. هم چنین خواندن به عنوان یک مهارت حیاتی در جامعه، پایه یادگیری در محیط مدرسه و در خارج آن می باشد. کودکان معمولاً خواندن را در کلاس اول و گاه زودتر آغاز می کنند و در تمام دوران تحصیل وابستگی به خواندن ادامه دارد.